Lunapark kapandı.

Bugün tesadüfen bir kitap aldım sadece yazarı merak ettiğim için, rastgele. Yolda gelirken arkasını okumaya başladım. 3 ya da 4. cümleydi; KENDİNİ KAZANMANIN BEDELİ BİRİLERİNİ KAYBETMEYİ GÖZE ALMAK MI? Öyle galiba. Bir şeyleri terk etmeyi göze alamayınca kendinizi de bulamıyorsunuz. Hiç kırılmamış ya da pişman olmamış birini düşünün. BOMBOŞ. Bir zamanlar öyleydim. Hala çok şey yaşadım diyemem. Ama en azından gurur duyduğum birkaç üzüntüm var. Bu cümleyi böyle tek yazınca etkisiz gibi gelebilir ama paragraf olarak etkili. Belki de kendimle ilgili düşüncelerime yakın olduğundan beni etkilemiştir ki  hep öyle değil mi zaten.

Sonra bu cümlenin geçtiği ilk sayfayı okudum. Cellat benzetmesi yapılmış terk edene. Ya da ben daha kitabı okumadığım için anlamak istediğim gibi anladım. Belki de gerçekten katildir ama metafor olarak düşünmek daha güzel. Bu kısım beni etkilemesindeki en önemli şeydi. Bir zamanlar ben de kendimi bu şekilde hissediyordum. Artık değil. Sadece bir zamanlar. Kendimden başkasını sevemediğim zamanlardı. Bencilliğin dibindeydim. Hala bencilim ama normal bir bencillik bu. Tabii ki insan önce kendi mutluluğunu düşünecek. Kadehinde zehir olsavari bir aşk çok gerçekçi değil. Ama olabilir de. Bilmiyorum. Sen tükenme beni bitir demek de ne bileyim yalnız yeşilçamda olur.

Kitabı okumaktan ve saçma bir hikayeyle karşılaşmaktan korkuyorum. WHATEVER.